Πάνε πάνω από δέκα χρόνια όταν είδα την βιογραφική ταινία του διαβόητου κακοποιού Ζακ Μεσρίν (1936-1979) που στηριζόταν στην αυτοβιογραφία του και ένας φίλος μου επεσήμανε ότι αυτός ο τύπος ήταν φοβερός γραφιάς.
Από τότε, στην άκρη του μυαλού μου είχα στα υπόψιν το βιβλίο του και τελικά έφτασε η… ώρα του. Ο φίλος μου είχε δίκιο, το βιβλίο διαβάστηκε σε χρόνο ρεκόρ.
Τα συναισθήματα και οι προβληματισμοί πολλοί. Διάβαζα σενάριο ταινίας δράσης που όμως οι θάνατοι από βιαιοπραγίες ήταν αληθινοί. Κόσμος σκοτώθηκε στα αλήθεια και εγώ με απληστία ήθελα να διαβάσω και άλλο ενώ πολλές φορές ομολογώ ότι ταυτιζόμουν με τον συγγραφέα.
Ο Ζακ Μεσρίν, απογοητευμένος από την άδικη κοινωνία, συνειδητοποίησε ότι είχε μια κλίση στο έγκλημα και το εύκολο χρήμα. Οι ληστείες τραπεζών και βιομηχάνων αποτελούσαν τις βασικές πηγές εσόδων του ενώ η νυχτερινή ζωή ήταν το στοιχείο του.
Όπως όλοι οι κακοποιοί είχε αναπτύξει ένα δικό του κώδικα τιμής. Για εκείνον υπήρχαν δύο κόσμοι με διαφορετικούς νόμους. Υποστήριζε ότι ένας «κανονικός άνθρωπος» δεν είχε λόγο να τον φοβηθεί ενώ όσοι ζούσαν στον άλλον κόσμο, αυτόν του εγκλήματος, υπάκουαν στο νόμο των όπλων.
Κατά τα λεγόμενά του, δύο φορές προσπάθησε να ζήσει τίμια, ξεκινώντας από το μηδέν, αλλά η κοινωνία δεν μπορούσε να τον αποδεχτεί και τον ωθούσε προς την παλιά ζωή του.
Ο Μεσρίν εμφανίζεται πλήρως συνειδητοποιημένος για τις πράξεις του ενώ για τις ζωές που αφαίρεσε σε διάφορες συμπλοκές δηλώνει ότι δεν είχε τύψεις καθώς «τους σκότωσε για να μην τον σκοτώσουν». Το μίσος του για την αστυνομία τον έκανε κυνικά να παραδέχεται ότι οι αστυνομικοί έχαναν τη ζωή τους από τα πυρά του λόγω… βλακείας επειδή ήθελαν να κάνουν τους ήρωες.
Σε μια ιδιότυπη ιεραρχία, έβαζε πάνω από όλους τους συντρόφους του στο έγκλημα και μετά όλα τα άλλα, ακόμα και αν επρόκειτο για την οικογένειά του.
Φυσικά, όπως γίνεται και σε άλλες αντίστοιχες περιπτώσεις, ο συγγραφέας παρουσιάζει τη δική του αλήθεια, ίσως σε μια προσπάθεια να φανεί αρεστός στον αναγνώστη: Τονίζει ότι δεν σκότωσε ποτέ κάποιον που ήταν φιλήσυχος πολίτης, ή ότι δεν έκλεψε φτωχούς και δεν εκμεταλλεύτηκε γυναίκες ως σωματέμπορος.
Ωστόσο το κείμενό του αποτελεί και μια κριτική ματιά στο σωφρονιστικό σύστημα της Γαλλίας κυρίως, αλλά και του Καναδά, που σε πολλές περιπτώσεις ήταν χώροι βασανισμού των κρατουμένων. Μάλιστα, όπως αναφέρει και ο ίδιος, περιστατικά μέσα από τη δράση του στάθηκαν αφορμή να δουν το φως της δημοσιότητας και να ξεκινήσει μια συζήτηση για μεταρρυθμίσεις, που πολλές κάποιες έγιναν και πραγματικότητα.
Ο Μεσρίν δολοφονήθηκε αγρίως από ενέδρα αστυνομικών αφήνοντας πίσω μια ζωή γεμάτη ληστείες, αποδράσεις και πολύ αίμα. Τη δική του οπτική μπορείτε να τη διαβάσετε στο Ένστικτο του Θανάτου.
Πληροφορίες: Το ένστικτο του Θανάτου, συγγραφέας Ζακ Μεσρίν, εκδόσεις Ελεύθερος τύπος, μετάφραση: Τέτη Χρονοπούλου, χρονολογία έκδοσης: Δεκέμβριος 1990
Αφήστε μια απάντηση