Αν με τη λέξη κόμιξ ο νους σας πάει στα Μίκυ Μάους και χαχανίζετε ειρωνικά, τότε θα πρέπει να αναθεωρήσετε άμεσα. Δεν είναι αυτό που νομίζετε. Δεν σας κρύβω ότι άνηκα και εγώ σε αυτή την κατηγορία καθώς ήμουν σε αυτό τον τομέα -όπως και σε άπειρους άλλους- απαίδευτος. Η δημιουργία τους αλλά και η ανάγνωσή τους αποτελούν μια κουλτούρα που στη χώρα μας -ω θεοί τι έκπληξη!- δεν είναι τόσο διαδεδομένη. Κακώς.
Ένα πέρασμα από ένα Comicdom αρκούσε για να συνειδητοποιήσω ότι εκεί έξω από τη γυάλα μου, υπάρχουν άνθρωποι που δεν είναι αλλόκοτοι ή φρικιά και δίνουν ζωή σε αυτό είδος της λαϊκής τέχνης. Μόνο ως λαϊκή τέχνη μπορώ να χαρακτηρίσω το γεγονός ότι ένας άνθρωπος παίρνει το πενάκι, το μαρκαδοράκι ή το μολύβι του και δημιουργεί εικόνες πάνω σε άδειο χαρτί. Και είναι ο ορισμός της δημιουργίας.
Η εισαγωγή μου μεγάλη και ίσως δείχνει τις τύψεις που έχω που έμενα μακριά από αυτό το είδος. Αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ.
Στα χέρια μου λοιπόν βρέθηκε το νέο αλμπουμάκι του Πάνου Ζάχαρη με τον τίτλο Fear Future που είναι και η τελευταία του δουλειά μέχρι σήμερα. Πραγματεύεται όχι κάποιο θέμα από τη φαντασία του, ούτε εικόνες από το κοντινό μας μέλλον. Το αντίθετο. Είναι όσα ζήσαμε από το… πρόσφατο παρελθόν μας. Εκείνες τις κρίσιμες εβδομάδες και τους μήνες που όσα ζήσαμε ήταν βγαλμένα από τα πιο τρελά όνειρα του Ασίμοφ και του Βόνεγκατ. Είναι εκείνη η δυστοπική περίοδος που ζήσαμε με την καραντίνα, τις απαγορεύσεις, τα πρωτόκολλα.
Διαβάζοντας λοιπόν τα στριπάκια του Ζάχαρη αναρωτιόμουν. Μα καλά, τι κάνει αυτός εδώ; Τι μας προσφέρει; Αυτά τα ξέρουμε και τα ζήσαμε, από πρώτο χέρι μάλιστα. Και εκεί, φανερώθηκε μπροστά μου η σημασία του έργου του. Η καταγραφή αυτή μας θυμίζει εκείνες τις καταστάσεις που ζούσαμε σαν κανονικότητα. Τόσο πολύ είχαμε αφομοιώσει αυτόν τον τρόπο ζωής. Μέσα από τα εύστοχα σχόλια των ηρώων του, έρχεται η πικρή πραγματικότητα. Απομονωθήκαμε, αποξενωθήκαμε, γίναμε καχύποπτοι, φοβηθήκαμε αλλά κυρίως γίναμε μάρτυρες μιας σειράς πειραματισμών στέρησης βασικών μας ελευθεριών. Σαν να ήθελε κάποιος να δοκιμάσει τις αντοχές μας. Και δυστυχώς περάσαμε όλοι κάτω από τον πήχη της λογικής.
Μονολογούσα κάθε λίγο και λιγάκι «καλά αυτό πώς το είχα ξεχάσει!» λες και όλα αυτά ήταν μια ταινία που είδα πριν χρόνια. Το χαμόγελό μου πικρό, πήγαινα με λαχτάρα στην επόμενη σελίδα -ναι το εχουν αυτό τα κόμιξ- για να δω τη συνέχεια του έργου που παίξαμε ως κομπάρσοι, από τη μια πλευρά του τείχους.
Τα χρώματα που χρησιμοποιεί ο Ζάχαρης είναι σχετικά σκοτεινά. Στην αρχή πίστεψα ότι θέλει να δώσει τον δικό του τόνο στη ζοφερή αυτή κατάσταση. Μετά ένιωσα ότι τα χρώματα – έντονες αποχρώσεις του καφέ στα μάτια μου- δίνουν τη γήινη διάσταση του θέματος. Ναι εμείς τα ζήσαμε όλο αυτό.
Πληροφορίες: Fear Future του Πάνου Ζάχαρη, εκδόσεις Jemma Press, χρονολογία έκδοσης Απρίλιος 2022
Αφήστε μια απάντηση