Ένα βόλβο τού ’80, για να μεταφέρει νεκρούς. Ένα τογιότα, ένα πεζώ. Καραυτοκτονία το βαθύ σκοτάδι δυο ώρες πριν το ξημέρωμα. Τα Εξάρχεια και το πορτοκαλί φως από τις κολόνες πάνω στην άσφαλτο. Η «άμορφη μάζα» από δρόμους, ζάντες, λαμαρίνες, μπύρες, αίματα, αναμνήσεις, απολογισμούς. Και πολλή μουσική, ως νοθευμένο καύσιμο.
Ή ως το μόνο ανόθευτο.
Μυρωδιά βενζίνης που σφίγγει το στομάχι. Καραυτοκτονία ως νισάν και ως λιβάνι.
Ένα φόρντ, που ίσως είναι πόρνη πολυτελείας, ίσως όχι – σίγουρα πάντως είναι έσκορτ. Λεκτικά παιχνίδια, άλλοτε πετυχημένα, άλλοτε χαμένα σε ουσίες. Καραυτοκτονία που θυμίζει Γκίνσμπεργκ, όμως δεν είναι ουρλιαχτό. Είναι το ξαφνικό μπαμ μέσα στην ησυχία του μεσημεριού. Ένα χαστούκι στον εγκέφαλο. Θυμός που γίνεται οργή, απελπισία που γίνεται παράνοια, αίσθηση ασφυξίας που γίνεται αίσθηση σιχάματος. Δηλαδή, ίσως, ένα όπελ καντέτ.
Αυτοκίνητα με ψυχή, που γίνονται άνθρωποι με σώμα δοσμένο στη φθορά. Ένα φολκσβάγκεν, ένα σέατ. Ένα ποιητικό υποκείμενο που καταργεί τα φίλτρα, αφήνει στην άκρη τα προσχήματα και ξεσπάει. Το αποτέλεσμα είναι ένας χειμαρρώδης μονόλογος, που διακόπτεται μονάχα για να λάβει χώρα η ιεροτελεστία τού βήχα. Ένα ξέσπασμα που από καιρό προετοιμαζόταν, περιμένοντας τον κατάλληλο Αύγουστο για να εκδηλωθεί.
Ένα ποίημα στο αντίθετο ρεύμα. Ένα σκάνια τη νύχτα. Την ιδανική ώρα για νταλίκες. Ένα ποίημα που κλείνει λογαριασμούς και φεύγει για ένα καινούργιο ταξίδι. Πιθανώς όχι για τη Θήβα, ούτε για τη Λιβαδειά, που έτσι κι αλλιώς κανείς δεν ξέρει για ποιον λόγο υπάρχουν στον χάρτη.
Πληροφορίες: Caraytoktonia, συγγραφέας: Γιάννης Ζελιαναίος, εκδόσεις Bibliotheque, χρονολογία έκδοσης 2018
Αφήστε μια απάντηση